Very Urban Fantasy Posts

„Mam siedmiu braci: dwóch to salafici, jeden jest Świadkiem Jehowy, dwóch głosuje na Front Narodowy. Zupełnie zwyczajna z nas francuska rodzina XXI wieku” Czytałabym „Wrzenie. Francja na krawędzi” jako doskonale napisany reportaż o problemach, o których mówi się od dawna, gdyby nie jedno zdanie, które spadło na mnie i czaiło się prawie na końcu książki, albo – mówiąc precyzyjniej – blisko jej końca. To jedno małe zdanie sprawiło, że książka przestała być dla mnie zabawą intelektualną, … dotyczącą sytuacji społecznej w kraju, który nawet lubię, ale z którym nie posiadam…

„Przez nanowęglany jednej ze ścian widoczny był częściowo pierścień asteroidów i ogromna zamarznięta planeta, wokół której stacja orbitowała. Naszła go refleksja, że powinien już przyzwyczaić się do takich widoków, lecz ciągle urzekało go piękno wszechświata. Natura z jej potęgą i stworzone przez myślące istoty obiekty współgrające z nią”. [s. 11] Nim przyznam się, co mnie tak w… yyyy… rozbiło opowiem o samej książce. „Ocalić przyszłość” Ireneusza Osłowskiego to hard SF, poruszająca znane i chyba lubiane przez czytelników tematy: powstanie cywilizacji ziemskiej, wpływ jaki mieli na nią wywrzeć przybysze z przestrzeni…

„Gdzieś w oddali słychać było dudnienie licznych kopyt. Spośród obleczonych w koronki pajęczyn gałęzi wyzierało nienaturalnie wielkie i jasne oko księżyca. Witchdoctor wstał. Między drzewami majaczyły sylwetki duchów – nieskończony korowód, przeszłość, przyszłość. Los. Jego los. Czarownik zamknął oczy i zobaczył ścieżki. Niezliczoną liczbę ścieżek”. Horror. Jesteśmy w świecie, pod którego powierzchnią czai się groza „Ziemia nieświęta” Grzegorza Gajka jest dobrym pomieszaniem horroru, powieści gotyckiej, urban fantasy, dark fantasy z domieszką powieści rozliczeniowej. Jest postmodernistycznym odwołaniem do kultury wysokiej i do tej – zdecydowanie niskiej. Jest powieścią, którą przeczytałam za…

„Nic nie boli dziwniej niż stary ból, który sączył się i bolał po trochu, bo nie zdążył wyboleć całkiem. Jak gdyby czekał na dogodny moment, aby ten, który go w sobie nosił, był wreszcie gotów. Teraz cię odwiedzę, przyjdę i będę. Byłem cierpliwy, łagodny, teraz po prostu jestem”. Kojarzy Wam się tytuł „Książę” z Machiavellim? Powinien, bo pod płaszczykiem thrillera politycznego słyszę w książce Magdaleny Parys pytanie o naturę sprawowania rządów, dochodzenia do władzy, o motywacje rządzących. Podobnie jak traktat włoskiego filozofa i ten „Książę” jest głęboko pesymistyczny. Dobra, dobra…